«Γνωρίζω πως αυτό που κάνω δεν οδηγεί κάπου. Δεν το πιστεύω, αλλά το κάνω». Υπάρχουν πολλές παρόμοιες τέτοιες φράσεις που σίγουρα κάτι μας θυμίζουν... Με αφορμή τέτοιου είδους εκφράσεις αναρωτιέμαι: Έχουμε συνειδητοποιήσει πως τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας θα τα περάσουμε (αυτό είναι απόλυτα βέβαιο) με τον εαυτό μας; Δε θα ήταν καλύτερο λοιπόν από αυτή την απόλυτη διαπίστωση να είμαστε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας; Πόσα πράγματα θα κάναμε καλύτερα αν αντιμετωπίζαμε τον εαυτό μας σαν φίλο;
Ακολουθούν μερικά tips ώστε να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας ως φίλο και όχι ως εχθρό.
Το να φέρομαι ορισμένες φορές το ίδιο καλά στον εαυτό μου και στους φίλους μου είναι απόλυτα υγιές. Το να θεωρώ το κέντρο του κόσμου τον εαυτό μου είναι ο ορισμός του εγωκεντρισμού και επί της ουσίας είναι ελάττωμα. Το να μην παραμερίζω μόνιμα τα «θέλω» μου και να διεκδικώ το καλύτερο για εμένα είναι προτέρημα.
Υπάρχει κάτι υπερπολύτιμο και ονομάζεται αυτοκριτική. Βασικό συστατικό στην αληθινή φιλία με τον εαυτό μου: Του λέω αλήθειες.
Δες τον εαυτό σου ως φίλο και όχι ως εχθρό. Θα έχεις κάνει ένα μεγάλο βήμα σε αυτό που ονομάζεται ισορροπία! Κάποιες φορές θα είσαι περισσότερο συναισθηματικός και λιγότερο λογικός, κάποιες άλλες το αντίστροφο. Αν δεις τον εαυτό σου από τη σκοπιά του φίλου σίγουρα θα δεις ποιες είναι αυτές οι «κάποιες φορές».
Κοιτώ τον καθρέπτη για να δω μέσα στα μάτια μου αν οι πράξεις μου θα έκαναν υπερήφανους τους ανθρώπους που με αγαπούν.
Να λέμε στον εαυτό μας το πρωί «τί καλό θα κάνω σήμερα;» και το βράδι «τί καλό έκανα σήμερα;».
Τη στιγμή μιας απόφασης όλοι πιστεύουμε πως παίρνουμε τη σωστή. Δοκιμάστε να το «συζητήσετε» λίγο με τον εαυτό σας πριν αποφασίσετε κάτι. Ζητήστε τη «συμβουλή του» και απλά φανταστείτε τον εαυτό σας, όσο αυτό είναι εφικτό, 6 μήνες μετά. Θα εκπλαγείτε...
Μην επιτρέπεις όμως σε οποιονδήποτε να συμπεριφέρεται σαν να είναι καλύτερος από εσένα. Με... εκτιμώ. Ούτε με υπερτιμώ, αλλά ούτε και με υποτιμώ!
Δεν υπάρχει το αξιοθαύμαστο στο να είσαι ανώτερος από άλλους ανθρώπους. Το θαυμαστό είναι να είσαι ανώτερος από τον προηγούμενο εαυτό σου.
Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στα αλήθεια, κι όχι όπως ήθελαν οι άλλοι. Όπως είχε επισημάνει ο Fritz Perls «εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ. Εγώ δε βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο για να ικανοποιώ τις προσδοκίες σου. Ούτε κι εσύ βρίσκεσαι σ' αυτόν τον κόσμο για να ικανοποιείς τις δικές μου. Όταν εσύ κι εγώ συναντιόμαστε είναι ωραίο. Κι όταν δε συναντιόμαστε, τίποτα δεν μπορεί να γίνει».
Με αυτό τον τρόπο φτιάχνουμε έναν γαλήνιο εαυτό, με λιγότερο θυμικό και περισσότερη ευγνωμοσύνη.
Αυτό θα σε κάνει πιο ευέλικτο και προσαρμοστικό.
Το να συνυπάρξουμε ήρεμα και σιωπηλά κάποιες στιγμές με τον εαυτό μας είναι απαραίτητο. Πώς αλλιώς θα κάνουμε όλα τα παραπάνω; Μην επιδιώκετε λοιπόν μονίμως την παρουσία των άλλων ανθρώπων. Βρείτε έστω λίγο χρόνο, επιδιώξτε το. Ένας «καλύτερος» εαυτός, ένας εαυτός φίλος μας, δε μας κάνει πιο εγωιστές. Ίσα – ίσα το αντίθετο, ένας βελτιωμένος, εξελίξιμος εαυτός, μας οδηγεί στην κατεύθυνση για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Έτσι θα βλέπουμε τους άλλους λιγότερο σαν απειλή και περισσότερο σαν υπόσχεση. Θα έχουμε κάτι να δώσουμε και όχι μόνο να πάρουμε από τον διπλανό μας. Κάνοντας τον εαυτό μας φίλο θα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε με περισσότερη επιείκεια και ανοχή τους γύρω μας γιατί απλά θα έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα.
Σίγουρα θα είμαστε πιο «ανοιχτοί» άνθρωποι ώστε να δείχνουμε σε όλους όσους αγαπάμε ότι αυτοί είναι το κέντρο του κόσμου και όχι εμείς...